Historia warszawskich kin wg Jerzego S. Majewskiego

Historia stołecznych kin rozpoczęła się ponad 110 lat temu, a na dobre rozkręcało po roku 1908, kiedy to pełną parą ruszyła elektrownia na Powiślu. W miarę jak energia elektryczna stawała się coraz bardziej powszechna, otwierano kolejne iluzjony, zwłaszcza wzdłuż głównych ulic. Tuż przed wybuchem II wojny światowej w mieście działało około 70 kin. Podobną ich liczbę udało się osiągnąć dopiero w latach 60. XX wieku.

Obecnie warszawskich kin jest mniej niż przed wojną, za to sal kinowych, ekranów oraz miejsc – znacznie więcej, ponieważ królują wielosalowe multipleksy. Ale współczesna Warszawa ma też minipleksy, kina studyjne, klubowe i muzealne, cieszące się uznaniem wielu widzów, o których pisze w swojej książce Jerzy S. Majewski.

„Historia warszawskich kin” to zbiór opowieści autorstwa historyka sztuki, varsavianisty, twórcy cyklu „Warszawa nieodbudowana publikowanego na łamach Gazety Wyborczej” od 1993 r., poświęconego dziejom dawnej architektury warszawskiej, losom jej mieszkańców i stylowi ich życia.

„Książka Jerzego S. Majewskiego jest dowodem na to, że warszawskie kina zawsze były i nadal pozostają oknami na świat, w których tylko przez chwilę pojawiły się żelazne żaluzje. Były liczne, bywały piękne i prawie zawsze zatłoczone. Odgrywały też rolę wymarzonego peronu 9 i 3/4 dla warszawiaków, którzy – choćby na moment – pragnęli uciec ze zbyt bolesnej rzeczywistości” – pisze o książce krytyk filmowy Tomasz Raczek.