Wyd. z TM nr 356

BRYGIDA GRYSIAK, dziennikarka TVN 24: „Podpisałabym się pod tym, co kiedyś powiedział Ryszard Kapuściński – że dobrym dziennikarzem może być tylko dobry człowiek. Bo ktoś taki nie uprawia tego zawodu dla pieniędzy ani sławy. Każdy ma swoją receptę na ten zawód. Moja jest prosta: trzy razy P – prawda, pasja, pokora.”
http://www.szpila.net/

KATARZYNA PAKOSIŃSKA, z Kabaretu Moralnego Niepokoju: „Kiedyś pisałam bardzo dużo. To były zazwyczaj krótkie formy - felietony czy opowiadania - powiedzmy - bardziej teatralne. Teraz, kiedy wszystko przekręciło się do góry nogami, nie mam już na to czasu. Zaczęłam pisać, kiedy byłam w liceum plastycznym, bo jeszcze wtedy chciałam kształcić się w zupełnie innym kierunku - na Akademii Sztuk Pięknych. Chodziłam wówczas na cudowne warsztaty dziennikarskie z Markiem Przybylikiem, który mnie podkręcał, żebym zajmowała się pisaniem. Twierdził, że nie rozwlekam po babsku, tylko trafnie puentuję. Historia zatoczyła niezłe koło, bo teraz bardzo przydają mi się umiejętności, które zdobyłam w Liceum Plastycznym, gdzie ukończyłam kierunek Projektowanie i Wystawiennictwo. Pomaga mi to teraz ogarniać w kabarecie plastycznie i wizualnie nasze dekoracje i kostiumy, bo przecież wszystko robimy sami.”
„Dziennik Zachodni”

GRAŻYNA WOLSZCZAK, aktorka: „Uważam, że każdego człowieka powinno się posadzić, nawet na siłę, i zrobić mu 15-minutowy wykład na temat stylu życia, jaki prowadzi. Uświadomić mu, jak wielu ludzi choruje i umiera z powodu zaniedbań swojego zdrowia, i jak zastraszające są statystyki jeśli chodzi o przewidywania co do zachorowalności na tzw. choroby cywilizacyjne. Fakty na temat stylu życia przeciętnego Polaka są bardzo nieciekawe.”
„Diabetyk”

KASIA NOSOWSKA, piosenkarka: ”Chciałabym pojechać i tam, gdzie jest gorąco, i tam gdzie jest zimno, gdzie sucho i gdzie wilgotno, gdzie są głównie góry, pustynia, dżungla albo wieczne śniegi. Chciałabym pojechać do Rumunii, Bułgarii, na Litwę, do Indii, do Norwegii, na Islandię. Wszędzie. Gdybym miała pieniądze, to już za pięć lat, kiedy mój syn będzie na tyle samodzielny, by decydować o sobie, spakowałabym się, nie patrząc na nic, ani na karierę, ani na nic, co mnie tutaj trzyma.”
„Voyage”